Παλιὸ ἡ ψυχή μου γράμμα εἶναι κι ἐγράφη
σὲ μία παρθένα ὡραία -- εὐγενικὴ
παρθένα -- ποὺ γιὰ λύπη ἐρωτικὴ
τὸ μοναστήρι ἐδιάλεξεν, ἐτάφη.

Τι τώρα κι ἂν ἀσπρίζουνε οἱ κροτάφοι;
Τὸ τότε κι ἂν ἡ μοῖρα ἦταν κακή;
Ἕνα συρτάρι ἐβένινον ἐκεῖ
τῶν ἀναμνήσεων κρύβει τὸ χρυσάφι.

Τὴν ὥρα ποὺ γεμίζουν ἴσκιο οἱ θόλοι,
καθισμένη σὲ πέτρα τὸ κοιτᾷ,
τὸ σφίγγει στὰ ὠχρὰ χέρια κλαίοντας ὅλη.

Ἔπειτα, ἐνῷ, μὲ βλέφαρα κλειστά,
τὸ φευγαλέο της ὅραμα κρατᾷ,
σηκώνεται καὶ πάει στὸ περιβόλι.