Από τους ίδιους δρόμους έρχεσαι και όμως
η λάμψη κι η μοσχοβολιά σε άλλους χώρους
παίζει. Κρατώ στα χέρια μου ίνες φωτός
να σ’ ακτινογραφήσω, αλλ’ όμως
ευθύς οστρακίζονται πάνω
στο πρόσωπο της ομορφιάς το αναλλοίωτο.
Ψίθυροι μόνο ακούγονται στα σκοτεινά
κι οσμή άγνωρου κόσμου
γιατί δεν είμαι πια ο πλάστης – είχα γελαστεί
καμαρώνοντας τ’ ακροβατικά της μνήμης
την ώρα που εσύ έπαιρνες
με σταγόνες άκρατης μουσικής το σχήμα
και το χρώμα της τελειότητας.

Κι όσο προσπαθώ να σε συνάξω τόσο
ξεφεύγεις υδραργυρική σε χώρους
δικής σου ευωδιάς – καράβι
που πλοηγεί τον πλοηγό του.