Δεν ξέρω αν
επειδή κι εδώ ψηλά καίγονται οι μνήμες
αναδύεσαι απ’ τη θάλασσα λευκότερη κι απ’ τ’ όνειρο
μ’ ένα λουλούδι πιο μικρό κι από καράβι
που λάμπει αγγίζοντας το πορφυρένιο αόρατο

ή κάνω λάθος
κι είμαι φορτωμένος οράματα κρατώντας
τους δυο βραχίονες του ζυγού στις ωμοπλάτες
γεμάτους απ’ τη μια ένα φως της μουσικής
κι από την άλλη ψίθυρους που τρεμουλιάζουν
πασχίζοντας να ισορροπήσουν σε γαλήνιο βλέμμα.

Το βέβαιο πάντως είναι ο καπνός,
που τρύπησε το στέρνο και ξεχύνεται
σ’ αντίθετη πορεία,
λες και δεν ήτανε του πόθου μου
παρά του καραβιού που ξέφυγε
και ταξιδεύει μόνο.