Τα ιστία της μέρας απλωμένα
στους γυμνούς σου ώμους κι εσύ
μ’ ένα καπέλο ψάθινο
πλατύ
όσο μια κηλίδα
φωτός.

Πριν νυχτώσει
θα `χει πια συντελεστεί η καύση
και το ποτάμι που σχεδίαζε το κόσμημα
θα τυλίγεται στον τράχηλό σου
σε τρίδιπλες σειρές ουράνιου τόξου

ενώ στο δειλινό σύννεφο
θα λάμπουν τα σημάδια απ’ το
φιλί σου.