Είναι απέραντο το πέλαγο
τόσοι και η ομορφιά του
κι αν ξεχαστείς κάπου κοιτώντας το
σε παίρνουμε τα κύματα του.

Πόσους καημούς αυτό δε γιάτρεψε
πόσοι το’ χουν αναζητήσει
κι όλου του κόσμου τα παράξενα
μες τους βυθούς του έχει κρύψει.

Μάγισσα θάλασσα φουρτούνα κι αγκαλιά
πατρίδα κάθε προδομένου
στ’ Αγια σου κύματα να βρω παρηγοριά
μαζί σου πάρε με μακριά.

Πόσες φόρες δεν ξημερωθηκα
στην αμμουδιά κάποιας ακτής σου
μονάχος επειδή προδόθηκα
ζητώντας λίγη απ τη στοργή σου.

Πόσες φόρες εσύ δεν άνοιξες
σα μάνα μου την αγκαλιά σου
και καταφύγιο μου χάρισες
στην αύρα και στα γαλανά σου.