Μοναχική αδάμαστη αγάπη
με του ουρανού τη φύση στο κορμί σου
σαν την σελήνη στο σκοτάδι λάμπει
η μαγική φυγόκεντρη ψυχή σου.

Κι εγώ στην γη φτερό σακατεμένο
προσμένω τον τρελό τον άνεμο σου
να με σκορπίσει κρύσταλλο σπασμένο
βροχή αστεριών στην κόψη των χειλιών σου.

Μοναχικά υγρά θλιμμένα μάτια
σκιές σωμάτων έτοιμων να φύγουν
νυχτερινά πανάρχαια μονοπάτια
με της αβύσσου την υπόσταση να σμίγουν.

Καρδιά ρηχή με δυο σταγόνες αίμα
κι ένα κορμί με μιαν ανάσα λίγη
έτσι με βρήκε το φτωχό το τέρμα
ενός αιώνα τώρα που `χεις φύγει.