Δες,
αλλάξαμε δες
μεγαλώσαμε μα δεν ησυχάσαμε
κι ακόμα πιστεύουμε πως θα ησυχάσει ο καιρός
θα το βρούμε το φως
που ονειρευτήκαμε, που γυρέψαμε.

Στο κορμί μας επάνω να σπάσει αυτό το άγριο κύμα
για να έρχονται αύριο εδώ τα παιδιά
χωρίς φόβο να παίζουνε,
χωρίς φόβο να ερωτεύονται.

Δες,
είμαστε ακόμα εδώ
κι όσα κι αν πάθαμε, όσα κι αν ζήσαμε
δεν βολευτήκαμε, δεν πουληθήκαμε φίλοι μου να
διψάμε ακόμα σα να `μαστε παιδιά
και επιμένουμε σα να `μαστε παιδιά
σ’ ένα πιο όμορφο κόσμο για να `ρθουν να τον βρουν τα παιδιά.

Χωρίς φόβο να αγαπηθούν τα παιδιά
χωρίς φόβο να ονειρευτούν τα παιδιά
και ας ματώσουμε γι’ αυτό χίλιες φορές ξανά και ξανά.

Ώσπου στο τέλος να τρομάξει αυτός ο κόσμος
ώσπου στο τέλος θα τρομάξει αυτός ο κόσμος
και θα ανοίξει μπροστά μας απέραντος σαν ευτυχία ο δρόμος

να ταξιδέψουν τα παιδιά
να ονειρευτούνε τα παιδιά
να αγαπηθούνε τα παιδιά.

Μη ξεχνάτε τα παιδιά.
Ζητήστε συγγνώμη απ’ τα παιδιά.

Μη ξεχνάτε τα παιδιά.
Ζητήστε συγγνώμη.

Ζητήστε συγγνώμη.

Συγγνώμη παιδιά.