Οι πιο μεγάλες συμφορές έρχονται ξαφνικά.
Εκεί που τη ζωή σου ζεις σαν να `ναι κάποιος ρόλος.
Κι όλα τριγύρω μοιάζουνε σαν να `ναι σκηνικά
ενός θεάτρου βαρετού που παίζει ο κόσμος όλος..

Η συμφορά μου στην αρχή φαινότανε μικρή:
Ένα κομμάτι από γυαλί που βρήκα ξεχασμένο.
Ένα κομμάτι από παλιά εικόνα, μαγική,
και προσπαθώ να θυμηθώ, τι ΄ναι ζωγραφισμένο..

Κι αλίμονο, θυμήθηκα : σαν είμαστε μαζί
και ήταν όλα φωτεινά σα να `ταν παραμύθι,
εκείνο το παράξενο, θαυματουργό γυαλί
που τις καλλίτερες στιγμές έσωζε απ’ τη λήθη:

Ένας καθρέφτης μαγικός που `φτιαχνε ζωγραφιές
μόνο από χάδια και φιλιά κι έμενε να τις δείχνει,
ακίνητες, ώρες πολλές, εικόνες ζωντανές,
εικόνες από κρύσταλλο : του έρωτα τα ίχνη..

Το τελευταίο μας φιλί
έμεινε στον καθρέφτη
άλλο δεν ήθελε να δει
και άρχισε να πέφτει..
Κι έγινε η αγάπη θρύψαλα
και το γυαλί κομμάτια..
Κι έγινε η αγάπη θρύψαλα
και η ζωή κομμάτια..

Τώρα που το κατάλαβα γιατί μοιάζει η ζωή
με ιστορία βαρετή κι έφτασα ως το τέρμα,
στις φλέβες μπήγω το γυαλί, την τελική στιγμή,
να ξαναφτιάξει ζωγραφιά με το δικό μου αίμα..