Θυμάμαι τις παρέες που ‘χαμε από μικροί
όλα ωραία κι όλα εντάξει κι όλα πάλι απ’ την αρχή,
να παίζουμε όλη τη μέρα και τσιγάρο
στα κλεφτά στη γωνία.

Γνώρισα και κάποια γύρω στα δέκα επτά
δεν θυμάμαι τ’ όνομα της μα περνάγαμε καλά,
την αράζαμε σε βάρκα με κιθάρες
και ποτά και παρέα.

Μα κοίτα πως γίναμε, στιγμές όλα αυτά,
κλεισμένα συρτάρια με πολλά μυστικά.

Μα δε μπυράζει,
κράτα μου το χέρι κι όλα θα 'ναι εντάξει,
τίποτα δεν πρόκειται μωρό μου ν’ αλλάξει,
χαλάρωσε και νιώσε τη ζωή να κυλά.
Δε μπυράζει,
όσο μακριά μπορεί ο νους σου να φτάσει,
όσα η καρδιά σου λαχταρά να γεράσει,
όσα λάθη ακόμα μένουν πες μου για μας.

Ταξίδεψα τον κόσμο με πτυχία και χαρτιά
είδα τους ξένους πως περνάνε στη δική τους γειτονιά,
είδα κουλτούρα που με έκανε να νιώσω
πως είμαι στα χαμένα.

Να ‘σουν κι εσύ στη ζωή μου τελικά
μ’ έστειλες πίσω στην αρχή κι όλα πάλι παιδικά,
σαν να μην έχασα μια μέρα, σαν να αρχίζουν
όλα πάλι για μένα.

Και κοίτα πως φτιάχνουμε καινούριες στιγμές
δεν έχει αξία να κολλάμε στο χθες.

Μα δε μπυράζει,
κράτα μου το χέρι κι όλα θα 'ναι εντάξει,
τίποτα δεν πρόκειται μωρό μου ν’ αλλάξει,
χαλάρωσε και νιώσε τη ζωή να κυλά.
Δε μπυράζει,
όσο μακριά μπορεί ο νους σου να φτάσει,
όσα η καρδιά σου λαχταρά να γεράσει,
όσα λάθη ακόμα μένουν πες μου για μας.