Τώρα τι μένει
όταν η σκέψη την καρδιά μου την πεθαίνει.
Εγώ και εσύ, εμείς οι δυο είμαστε ξένοι
κι όλη τη νύχτα δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Σκέψου που πήγε
αυτή η ζωή μετά το τελευταίο φύγε.
Στο άδειο σπίτι μοναξιά κι εγώ χαμένη
μ’ ένα σου ρούχο αγκαλιά να νοσταλγώ.

Ανησυχώ,
φοβάμαι τις βραδιές μήπως εσύ αργήσεις,
ανησυχώ,
με λιώνει η αγωνία μήπως δε γυρίσεις.

Ανησυχώ
και τέρμα το ραδιόφωνο να παίζει ανοίγω,
ανησυχώ,
γιατί αν σε χάσω απ’ τη ζωή θα φύγω.
Θα φύγω.

Τώρα τι μένει
ούτε η βροχή αυτό το δάκρυ το ξεπλένει.
Και σαν το σύννεφο μες στην καρδιά μου μπαίνει
σαν του τσιγάρου τον ατέλειωτο καπνό.

Σκέψου που πήγε
αυτή η ζωή μετά το τελευταίο φύγε.
Στο άδειο σπίτι μοναξιά κι εγώ χαμένη
μ’ ένα σου ρούχο αγκαλιά να νοσταλγώ.

Ανησυχώ,
φοβάμαι τις βραδιές μήπως εσύ αργήσεις,
ανησυχώ,
με λιώνει η αγωνία μήπως δε γυρίσεις.

Ανησυχώ
και τέρμα το ραδιόφωνο να παίζει ανοίγω,
ανησυχώ,
γιατί αν σε χάσω απ’ τη ζωή θα φύγω.
Θα φύγω.