Ωσάν το έρημο δεντρί
που `ναι στ’ αόρι απάνω
μ’ αρέσει νά `μαι αμοναχός
με τσι πολλούς δεν κάνω

Κι άμας ο κόσμος σκοτεινιά
γεμίζει να γυρίζω
Χαΐνης και τση χαραυγής
τσ’ ελπίδες να σκορπίζω